Zo, de rust is wedergekeerd om het zo maar te zeggen. Na 10 lange gezellige dagen met mama en ome theo zit ik weer alleen aan tafel. Dat is wel even wennen (en om eerlijk te zijn ook wel weer even slikken). Wat heb ik het gemist om met mensen te zijn die mij kennen, waar ik geen hele uitleg hoef te geven bij de dingen die ik doe of de dingen die ik zeg. En wat ontzettend fijn om even een echt stukje thuis te hebben in een land dat mijn tijdelijke thuis zou moeten zijn.

Op Vrijdag 10 oktober kwamen ze aan. Ik had gelukkig van mijn baas vrij gekregen om mama en ome Theo op te halen van het vliegveld. Om 6 uur was ik al klaarwakker en om half 8 was ik al klaar om te gaan. Van het feit dat ze pas om 11 uur aankwamen en ik voor het eerst sinds ik hier ben door de weeks uit kon slapen trok mijn lichaam zich blijkbaar niets aan. Ruim 40 minuten voor landingstijd stond ik dan ook al zenuwachtig op het vliegveld te wachten. Eindelijk zouden ze dan uit de deuren komen en zouden we 10 dagen samen hebben. Natuurlijk duurde het weer lang met de koffers en ja hoor, eindelijk kwamen ze daar dan aan. Na even uitgebreid geknuffeld te hebben gingen we naar huis om de spullen af te zetten en even bij te komen. Omdat ik inmiddels naar een groter appartement in een andere plaats verhuisd was, was de taxirit korter dan normaal en al snel stonden we allemaal in de woonkamer. Na de koffer uitgepakt te hebben, besloten we lekker naar het strand te gaan om af te koelen. Mullet bay werd het deze keer en een klein uurtje later stonden we al in het helderblauwe water van de zee. Zaterdags zouden we naar St. Barths vliegen om daar het weekend door te brengen, en aangezien mama en ome Theo redelijk last hadden van een jetlag hebben we ’s avonds snel een soepje en brood gegeten en lagen de oudjes rond 8 uur in bed.

Zaterdags stonden we weer vroeg naar onze koffers te kijken om te bedenken wat we allemaal (teveel) mee zouden nemen voor die ene overnachting op St. Barths. Het was een super leuke ervaring om ook samen met Mama en ome Theo in het kleine vliegtuigje te stappen en op weg te gaan naar een ander even tropisch eiland. Na een vlucht van 15 minuten, waarin we het vliegtuig deelden met de piloten en 1 andere passagier, zakte het vliegtuig naar beneden en landde op St. Barths. We pakten een taxi (veel te duur) naar het hotel en kwamen erachter dat het hotel dat claimde midden in de natuur te liggen ook daadwerkelijk midden in de prachtige groene natuur te liggen. Van de eigenaar hoorden we dat we beter een auto konden huren omdat dat ons veel moeite en geld zou besparen. We kregen een lift naar het vliegveld en een kwartier later klommen we in “onze” kia picanto. Die dag hebben we het eiland van de sterren verkend, en je kunt wel duidelijk zien dat hier over het algemeen meer mensen met geld komen dan op St. Maarten. Overal waar je keek waren merkwinkels en zelfs de winkels waarvan je dacht dat ze geen merken verkochten vroegen zonder blikken of blozen €280 euro voor een zwembroek. In onze echt hollandse mentaliteit was het dus vooral veel kijken, kijken en niet kopen. We eindigde de zaterdag op een strand in een prachtige baai. Ook hier was het water weer helderblauw en de zon weer brandend. Toen de lucht begon te betrekken zijn we weer in de auto gestapt en op zoek gegaan naar een restaurantje. Ergens aan de andere kant van het kleine eilandje vonden we een grillhouse waar we heerlijk gegeten hebben.

Op zondag trokken we er vroeg op uit omdat er volgens de hotelbaas een prachtige baai in het noorden lag waar je wel een stukje voor moest wandelen. Omdat ik inmiddels ervaren was in het wandelen in de bloedhitte en ik zei dat het vast wel mee zou vallen, begonnen we vol goede moed aan de tocht. We hadden perongeluk de verkeerde afslag genomen, maar zo kwam je er ook verzekerde een vrouw die we onderweg spraken ons. We hadden inmiddels op de weg naar de parkeerplaats al een paar schildpadden over de weg zien kruipen, maar we zouden er meer moeten verwachten op het pad naar beneden. Het was inderdaad een vrij steil pad, maar na een kwartiertje zagen we het strand voor ons opdoemen en toen konden we niet anders dan blij zijn dat we het gedaan hadden. Het strand was waanzinnig mooi en er was bijna niemand omdat het zo verscholen lag achter een bergpad. We hadden snorkels meegenomen en we hebben onder water ook heel veel mooie vissen gezien. Zelfs nog een zeester! Na een poosje waren we wel uitgezwommen en opgedroogd en zouden we weer naar boven klimmen. De terugweg zagen we weer zoveel schildpadden dat tegen de tijd dat we weer boven waren we er inmiddels 10 rond hadden zien scharrelen over het pad. Een ontzettend mooi en gaaf gezicht. De rest van de dag hebben we gewinkeld (of een poging gedaan tot omdat vrij veel dingen dicht zaten) en rond 3 uur stapten we weer in het vliegtuig naar huis. Het eerste weekend samen zat er weer op.

Op maandag zou ik gewoon gaan werken. Maar net toen we allemaal onder de douche uit kwamen en al bijna klaar waren om te gaan, kreeg ik een appje van mijn bazin dat ik vooral thuis moest blijven omdat tropische storm Gonzalo op komst was die zich zou kunnen uitbreiden tot een orkaan. We hadden geen idee wat we met dit nieuws aan moesten en toen de regen even stopten zijn we snel naar de supermarkt gegaan om genoeg water en eten in te slaan om eventueel lang thuis te kunnen blijven. Met tassen vol kaarsjes, crackers en water stonden we even later weer thuis. De rest van de dag hebben we grotendeels binnen doorgebracht, en rond half 4 hebben we de orkaanluiken rondom het huis dicht gedaan. Op internet werden we op de hoogte gehouden dat de storm rond 4 uur zou beginnen, en rond 5 uur begon het echt flink te regenen en waaien. We hebben die avond vroeg gegeten, omdat ik dacht dat de stroom wel eens uit zou kunnen vallen, en ja hoor. Een kwartier nadat we gegeten en af gewassen hadden was het ineens donker in huis. We hebben het tot 9 uur in het donker volgehouden, maar ook deze avond lagen we weer vroeg in bed. De volgende ochtend vertelde mama me dat de stroom rond een uur of 11, half 12 weer aan ging en dat toen het grootste gedeelte van de regen en wind ook al was opgehouden. Toen we de volgende dag uit het raam keken dachten we nog dat de schade wel mee viel, en vol goede moed wilden we op weg gaan naar mijn werk. Toen ik dat even checkte bij mijn baas zei ze verbaasd dat niemand de weg op mocht en dat we maar beter gewoon binnen konden blijven. Rond 1 uur s middags zijn we maar een rondje door de stad gaan rijden om te kijken hoe het erbij lag. Er waren heel veel omgevallen bomen en er waren her en der elektriciteitspalen omgevallen en golfplaten van het dag gewaaid. We hadden inmiddels geen water meer, als sinds de ochtend en dat begon zo langzamerhand wel vervelend te worden. Helaas zou het nog tot woensdagmiddag duren voordat het water weer op gang kwam. Tot die tijd konden we gelukkig bij de buren water uit een tank halen zodat we in ieder geval de wc door konden spoelen. Op woensdag kreeg ik opnieuw een berichtje dat het kantoor niet open zou gaan als er geen water was. ’S Ochtends zijn we dus maar naar de markt in Marigot geweest om te kijken of dat wel open zou zijn. Er waren wel wat kraampjes, maar een stuk minder dan normaal. Zelfs de 2^e dag na de storm waren de gevolgen dus nog steeds goed te merken in het dagelijks leven. ’s Middags mochten we weer gaan zwemmen, (als je meteen na een orkaan gaan zwemmen kun je huiduitslag krijgen doordat het zeewater heel vies is) en omdat er op kantoor nog steeds geen water was (thuis trouwens ook niet) kreeg ik van mijn baas toestemming om mee te gaan. Toen we terug kwamen van het strand begon de kraan heel voorzichtig te druppelen en rond 6 uur kwam eindelijk weer een straal water uit de kraan. Eindelijk douchen! Dat was inmiddels ook wel nodig na 3 dagen haha!

Donderdag had ik al vrij gevraagd op mijn werk om met mama en ome Theo op snorkelexcursie te gaan, dus ook die dag hoefde ik niet op kantoor te komen. We zouden op de excursie 3 onderdelen afwerken. We zouden met schildpadden snorkelen op tintamarre eiland, door koraalriffen zwemmen en daarna relaxen op pinel island. Door de orkaan was het water vrij troebel, maar al snel zagen we de eerste schildpadden op de bodem van de zee zitten. In totaal hebben we er een stuk of 6 gezien en ik had het geluk dat er recht voor mijn neus eentje naar boven kwam zwemmen om adem te halen! De koraalriffen waren ook prachtig en de laatste stop Pinel eiland was ook waanzinnig mooi om te zien. Helaas was daar alles dicht vanwege de orkaan. Na een lange maar hele mooie dag stonden we opnieuw onze koffers in te pakken. Dit keer zouden we 2 nachten gaan verblijven op Anguilla.

Op vrijdagochtend pakten we vanaf Marigot de boot naar Anguilla. Het is ongeveer 20 minuten varen. Het viel ons al snel op dat ook Anguilla getroffen was door de orkaan (het is zelfs vandaag nog steeds het gesprek van de dag) en ook hier was veel dicht doordat mensen het hotel/restaurant/winkeltje opnieuw moesten opbouwen. Dat was super jammer. Een ander opvallend weetje van Anguilla is dat men links rijdt, waardoor we het niet aandurfden een auto te huren en dus alles met een (hele dure) taxi moesten doen. We dachten even lekker te gaan shoppen, maar alles zat dicht en er was nergens een gezellige winkelstraat te bekennen, dus besloten we maar aan het strand te gaan liggen. Anguilla staat bekend om zijn hagelwitte stranden, en ook na de storm was het een prachtig gezicht, ondanks de vele rommel en takjes die er nog lagen. Het was jammer dat er zo weinig te doen was op het eiland en dat de stroomvoorziening zo onbetrouwbaar was, waardoor we de halve nacht zonder stroom (en dus airco!) zaten. We besloten om zaterdags al terug te gaan, want dan konden we daar nog lekker aan het strand liggen en daar was tenminste iets meer bedrijvigheid. Op zaterdag zouden we nog wel met de dolfijnen gaan zwemmen. Wat een bijzondere ervaring zeg! We kwamen bij een afbakening in de zee en daar zagen we ze al springen. We waren samen met een vrouw en haar dochtertje uit Canada en omdat het zo rustig was konden we met volle teugen genieten van de dolfijnen. Wat een apart gevoel van de huid van die dieren. Het is heel glad, als een binnenband van een fiets maar tegelijkertijd zit er zoveel spanning en spieren onder, bijna onmogelijk te beschrijven. We mochten ook echt zwemmen met de dolfijnen en werden voortgetrokken aan de vinnen, super leuk! Na een half uur zat ons dolfijnen avontuur erop en gingen we terug naar het hotel om de spullen te pakken. Al snel zaten we weer op de boot terug en eenmaal thuis hebben we nog lekker genoten van de laatste dagen samen.

Vandaag heb ik mama en ome Theo weer op het vliegtuig naar huis gezet, dat viel me wel iets zwaarder dan ik gedacht had! Het is heel gek om te bedenken dat ik hier nu al 7 volle weken zit en over 3 weken alweer thuis ben. Ik geniet ontzettend van mijn tijd hier en aan de ene kant zou ik heel graag langer willen blijven, maar aan de andere kant zijn hier zoveel dingen die zo onvoorstelbaar zouden zijn in Nederland (3 dagen geen water, anderhalve dag geen stroom) dat ik ook wel weer terug verlang naar Nederland met de grote overzichtelijke supermarkten, het (in vergelijking met hier) georganiseerde openbaar vervoer en gewoon de Nederlandse mensen om mee heen. Gelukkig mag ik nog 3 weekjes alle zon, alle Caribische gewoontes en de sfeer hier opnemen voordat ik weer terug ga naar het koude Nederland, want als er iets is dat ik nog totaal niet mis, is het wel de regen en de koude wind!

Zo, dat was wel weer een lang genoeg verhaal, tijd om weer eens een week echt voluit te gaan werken. Omdat de nieuwe website van het bedrijf bijna af is, is er voor mij nu veel werk te doen in het adverteren en nieuwe klanten aantrekken, zodat de tijd nog sneller gaat. Tot snel!!

Liefs