Dit weekend zijn we naar Saba geweest. Het was een ongelofelijke ervaring. Ik ging samen met Anne en Sascha. We hadden een vlucht geboekt vanaf het internationale vliegveld van Sint-Maarten, zaterdag om kwart over 8 in de ochtend. Vroeg opstaan dus. Rond 7 uur kwamen we aan op het vliegveld waar we incheckten om onze boardingpassen te krijgen. Daarna hebben we nog een broodje gegeten en zijn we door de douane gegaan. Rond kwart voor 8 waren we klaar en zaten we bij de gate te wachten om aan boord te mogen. Ik weet niet precies wat ik verwacht had van een relatief kleine vlucht, maar op het vliegveld zaten we samen met nog ongeveer 10 andere mensen te wachten. 8 uur mochten we naar het vliegtuig lopen. Het was echt een heel klein vliegtuigje, waar mensen nog snel even de dagelijkse kranten inlaadde voor vertrek. We kropen bijna het vliegtuig en en toen iedereen zat (14 mensen) kwam de piloot ook aan boord. Ook hij kroop tussen de stoelen door om bij de cockpit te komen. Ongeveer een kwartier te vroeg gingen we dus weg. Op naar Saba

Ongeveeer 15 minuten later zagen we een eiland in de verte opdoemen met een prachtige groene berg, Saba dus. Na een vrij heftige landing (Saba heeft de kortste landingsbaan ter wereld!!) kwamen we veilig aan op (nog steeds) Nederlands grondgebied. Er was niet echt sprake van een luchthaven, er was een doorgang met een hokje voor de douane, met daaraan vast een cafe, en dat was de luchthaven van Saba. Nadat we een stempel kregen zodat we het land binnen mochten, gingen we op zoek naar een taxi die ons naar ons hotel kon brengen. We hadden voor de nacht geboekt bij het Ecolodge hotel, midden in het oerwoud. We zaten ongeveer een kwartiertje in de taxi en toen werden we aan het eind van de weg gedropt met de mededeling dat we er waren... Er stond een bord die de wildernis in wees, dus begonnen we die kant op te lopen. Na ongeveer 5 minuten over een soort uitgesleten pad door het gras kwamen we aan bij het ecolodge hotel. Ze hadden dus gelijk toen het Ecolodge op de website al aangaf dat men licht moest reizen... We moesten wel even wachten, want er was op dat moment niemand in het park (er zijn ongeveer 15 huisjes beschikbaar verspreid door de jungle) want het was pas sinds kort weer geopend. Keith, de jongen die het hotel nu runde, bracht ons naar het huisje. Ik verwachtte dat we een sleutel zouden krijgen, maar nee hoor, een schuif op de deur scheen genoeg te zijn om het huisje af te sluiten. We hadden een wc dat op een composthoop eindigde en een douche die verwarmd werd door propaan, maar dat hadden we er wel voor over, want we zaten prachtig midden in de natuur! Het was zelfs zo dat als we onder de douche stonden, we een soort staldeur open konden zetten (alleen het bovenste deel dan) en dan uitzicht hadden over de bananenbomen en andere tropische planten, echt alsof je midden in de wildernis douchte.

Na even onze spullen uitgepakt te hebben zjin we via de mount Scenery trail weer naar beneden gelopen naar het dorp. Daar hebben we een taxi gezocht om ons op het eiland rond te leiden. Voor 20 dollar per persoon bracht deze taxichauffeur ons langs alle bezienswaardigheden die het kleine (16km2) eiland ons te bieden had. Ik had een marco polo boekje van de antillen bij me, dus konden we zo een beetje bijhouden of we ook alles zouden zien. We hebben de hele ochtend echt prachtige dingen gezien, een prachtige kerk waarvan het dak helemaal beschilderd was, de typische sabaanse huisjes waarvan men verplicht is dezel minstens 1x per jaar helemaal wit, en de daken helemaal rood te schilderen, de medische school, het gouverneurshuis, alles hebben we gezien. Daarna nam de taxichauffeur ons mee terug naar het vliegveld, waarachter een heel lavalandschap lag dat uitliep naar de zee. Hij heeft ons helemaal naar beneden geleid en ons waanzinnig gave dingen laten zien. Zo waren daar allemaal kleine inhammen in het lavagesteente waarin zich poeltjes water hadden gevormd, sommige volledig in beslag genomen door zee-egels, anders heel ondiep en lekker warm. Hij nam ons ook mee naar een poeltje met zeewater dat diep genoeg was om te zwemmen, en aangezien we inmiddels aardig bezweet waren van het lopen, gaf hij ons de tijd om even bij te komen en te zwemmen. Het was een hele aparte ervaring om eigenlijk in een soort poeltje letterlijk naast de zee te zwemmen. Als de golven wat hoger werden spoelde het koudere zeewater naar binnen in dat poeltje en zorgde voor nog meer verkoeling. Nadat we het lavalandschap hadden verlaten was de tour ook afgelopen. We zijn toen weer terug gegaan naar het hotel, omdat het s nachts erg donker word hier (maar het word om 7 uur s avonds al pikdonker) en we niet zoveel zin hadden om in het donker nog door de jungle te moeten lopen. We lagen dus al redelijk vroeg in bed, wat goed uit kwam omdat we de volgende dag de Mount Scenery trail wilden bewandelen.

De volgende ochtend gingen we ongeveer half 10 op pad om de berg te beklimmen. 877 meter hoog en 1064 treden. Aan het begin liepen we nog stevig door vol goede moed, maar naar ongeveer een half uur lopen waren we drijfnat van het zweet. De trappen waren erg steil en heel verschillend van elkaar, zodat het heel zwaar was. We hebben elkaar er redelijk doorheen moeten slepen, want ergens ongeveer een kwartier van de top konden we echt niet meer, Anne en ik waren al een paar keer uitgegleden op de tredes die bedekt waren met mos en dus super glad, en we waren moe en hadden het heet. Gelukkig zijn we doorgegaan want het voelde echt heel gaaf om daar helemaal bovenop te staan en het bereikt te hebben. Mount Scenery, het hoogste punt van het koninkrijk der Nederlanden. Helaas was het ontzettend mistig aan de top en konden we dus niet het spectaculaire uitzicht zien waar ze het op internet en in het reisboekje over hadden. Gelukkig was de terugtocht een stuk gemakkelijker lopen omdat we inmiddels wisten hoelang het zou duren en we naar beneden moesten. Ongeveer een uur later kwamen we weer in het dorp aan waar we bij het natuurwinkeltje ons certificaat van het beklimmen op konden halen. Een leuke herinnering aan onze tocht! De rest van de dag hebben we in het dorpje doorgebracht en rond 3 uur zijn we terug gegaan naar ons huisje bij het Ecolodge hotel om nog even snel te douchen en om te kleden en onze spullen te pakken voor de terugreis. Op het vliegveld hebben we opnieuw een stempel gehaald om het land weer uit te mogen en konden we het kleine vliegtuigje weer in klimmen voor de terugreis van een kwartier naar Sint-Maarten. Volkomen uitgeput maar wel voldaan kwamen we vervolgens rond 6 uur aan op de luchthaven van Sint-Maarten. Eenmaal thuis ben ik lekker mn bedje in gedoken om slaap in te halen van het drukke weekend. Het was echt ongelofelijk mooi en een hele bijzondere ervaring. Saba kan men met recht "the unspoiled Queen" noemen, zoals de lokale bevolking doet.

De rest van de week heb ik weer gewerkt en voor dit weekend staat voor zaterdag een wandeling over de zeebodem gepland en voor de rest lekker relaxen om even bij te tanken voor opnieuw een drukke werkweek. Volgende week hierover dus meer!

Liefs!