De laatste loodjes...

De tijd begint echt te vliegen nu. Nog 9 nachtjes slapen en dan ben ik alweer thuis. Over 8 nachtjes stap ik alweer in het vliegtuig dat me terug gaat brengen naar mijn familie en vrienden en iedereen die ik zo ontzettend heb gemist. Ik merk nu ook dat hoe dichter bij het komt, hoe meer ik ernaar uit ga kijken. En dat is echt een heel raar gevoel, aan de ene kant wil ik heel graag nu ook wel naar huis, want nu pas besef ik dat ik al best wel lang weg ben, en dat ik iedereen toch wel heel erg mis. En als ik eenmaal mn kop op naar huis heb dan wil ik ook het liefst zo snel mogelijk. Maar aan de andere kan zou ik ook wel heel graag nog hier willen blijven, want het is hier echt heel mooi en omdat ik op mijn stage nog wat onverwachte vertragingen heb gehad, ben ik bang dat ik niet alles hier gedaan krijg wat ik had willen doen. Opzich maakt dat niet zo veel uit, maar het was leuk geweest als ik het helemaal af had kunnen maken. Maar eerst maar eens vertellen over de afgelopen week.

Vorige week zaterdag ben ik samen met Sascha en Anne op weg gegaan om de vlindertuin en de dierentuin te bezoeken. Helaas was de vlindertuin dicht (door de orkaan) en was het eigenlijk een zooitje op het terrein waar je normaal gesproken tussen alle prachtige vlinders onder de bomen kunt lopen. Ze verwachtte dat ze volgende maand weer open zouden gaan, maarja dan ben ik er al niet meer! Op naar de dierentuin dan maar, en hopen dat we daar meer geluk zouden hebben. Alhoewel dierentuin misschien een beetje een groot woord is, ze hadden papegaaien, een wasbeer, wat aapjes en geiten en een heleboel andere tropische vogels. Ohja, en een kaaiman, maar die lag in zn water en liet zich niet zien. Wat wel super leuk was aan de dierentuin was dat je voor $2.- een zakje met koekjes kon kopen die je aan alle dieren (behalve de kaaiman) mocht voeren. Heel erg leuk om koekjes aan aapjes te geven, die dan met hun superkleine handjes de koekjes door het hek probeerde te krijgen om het op te eten. Nadat we daar een goed uur hadden rondgelopen en inmiddels alle koekjes weg hadden gegeven, waren we er ook wel weer een beetje klaar mee. Inmiddels was het al half 4 s middags, dus zijn we ergens lekker gaan lunchen en daarna weer allemaal naar huis gegaan.

Zondag ben ik samen met Anne redelijk op tijd naar het strand gegaan. Lekker nog even een dagje aan het water in de brandende zon liggen! We zijn weer naar Little bay gegaan, waar ik met mama en ome theo ook ben geweest. De bedjes zijn eigenlijk van een hotel, maar als het rustig is kun je daar als niet-hotelgast ook gewoon gebruik van maken. We hebben de hele dag heerlijk in de zon gelegen, en rond half 6 zijn we weer naar huis gegaan. Het weekend zat er al weer op, tijd voor mijn een na laatste week op mijn werk. Deze week was aan de ene kant heel hectisch, omdat ik nog dingen af wilde maken maar mensen ziek waren of meetingen niet door gingen, maar aan de andere kant ook heel snel gegaan, want vandaag is het alweer vrijdag! Vanavond ga ik met collega’s wat drinken en daarna nog uit, ze hebben een girls night gepland, dus ik ben heel benieuwd! Volgende week is het alweer mijn laatste week hier. En hoewel ik er dus ook echt wel naar uit kijk om weer lekker naar huis te gaan zijn er ook wel dingen die ik hier zal missen. Het weer, natuurlijk, maar ook de leuke en gezellige mensen die altijd een praatje willen maken (of hun hele levensverhaal willen vertellen) en natuurlijk de heerlijke hectiek van alledag. Zo hebben ze bijvoorbeeld 1 kruispunt met stoplichten op het hele eiland, en na de orkaan heeft het kruispunt 2 hele weken moeten wachten totdat iemand de stoplichten kwam maken, en toen nog een paar dagen voordat ze het ook daadwerkelijk weer deden. Dit is wel balen, want ik was er inmiddels al aan gewend dat je zeker s avonds zo het kruispunt over kon crossen, nu sta ik weer te wachten (op niemand meestal). Bedankt voor alle mentale steun tijdens mijn verblijf hier vanuit Nederland, en tot over een weekje!!

Liefs

St Barths, Gonzalo en Anguilla.

Zo, de rust is wedergekeerd om het zo maar te zeggen. Na 10 lange gezellige dagen met mama en ome theo zit ik weer alleen aan tafel. Dat is wel even wennen (en om eerlijk te zijn ook wel weer even slikken). Wat heb ik het gemist om met mensen te zijn die mij kennen, waar ik geen hele uitleg hoef te geven bij de dingen die ik doe of de dingen die ik zeg. En wat ontzettend fijn om even een echt stukje thuis te hebben in een land dat mijn tijdelijke thuis zou moeten zijn.

Op Vrijdag 10 oktober kwamen ze aan. Ik had gelukkig van mijn baas vrij gekregen om mama en ome Theo op te halen van het vliegveld. Om 6 uur was ik al klaarwakker en om half 8 was ik al klaar om te gaan. Van het feit dat ze pas om 11 uur aankwamen en ik voor het eerst sinds ik hier ben door de weeks uit kon slapen trok mijn lichaam zich blijkbaar niets aan. Ruim 40 minuten voor landingstijd stond ik dan ook al zenuwachtig op het vliegveld te wachten. Eindelijk zouden ze dan uit de deuren komen en zouden we 10 dagen samen hebben. Natuurlijk duurde het weer lang met de koffers en ja hoor, eindelijk kwamen ze daar dan aan. Na even uitgebreid geknuffeld te hebben gingen we naar huis om de spullen af te zetten en even bij te komen. Omdat ik inmiddels naar een groter appartement in een andere plaats verhuisd was, was de taxirit korter dan normaal en al snel stonden we allemaal in de woonkamer. Na de koffer uitgepakt te hebben, besloten we lekker naar het strand te gaan om af te koelen. Mullet bay werd het deze keer en een klein uurtje later stonden we al in het helderblauwe water van de zee. Zaterdags zouden we naar St. Barths vliegen om daar het weekend door te brengen, en aangezien mama en ome Theo redelijk last hadden van een jetlag hebben we ’s avonds snel een soepje en brood gegeten en lagen de oudjes rond 8 uur in bed.

Zaterdags stonden we weer vroeg naar onze koffers te kijken om te bedenken wat we allemaal (teveel) mee zouden nemen voor die ene overnachting op St. Barths. Het was een super leuke ervaring om ook samen met Mama en ome Theo in het kleine vliegtuigje te stappen en op weg te gaan naar een ander even tropisch eiland. Na een vlucht van 15 minuten, waarin we het vliegtuig deelden met de piloten en 1 andere passagier, zakte het vliegtuig naar beneden en landde op St. Barths. We pakten een taxi (veel te duur) naar het hotel en kwamen erachter dat het hotel dat claimde midden in de natuur te liggen ook daadwerkelijk midden in de prachtige groene natuur te liggen. Van de eigenaar hoorden we dat we beter een auto konden huren omdat dat ons veel moeite en geld zou besparen. We kregen een lift naar het vliegveld en een kwartier later klommen we in “onze” kia picanto. Die dag hebben we het eiland van de sterren verkend, en je kunt wel duidelijk zien dat hier over het algemeen meer mensen met geld komen dan op St. Maarten. Overal waar je keek waren merkwinkels en zelfs de winkels waarvan je dacht dat ze geen merken verkochten vroegen zonder blikken of blozen €280 euro voor een zwembroek. In onze echt hollandse mentaliteit was het dus vooral veel kijken, kijken en niet kopen. We eindigde de zaterdag op een strand in een prachtige baai. Ook hier was het water weer helderblauw en de zon weer brandend. Toen de lucht begon te betrekken zijn we weer in de auto gestapt en op zoek gegaan naar een restaurantje. Ergens aan de andere kant van het kleine eilandje vonden we een grillhouse waar we heerlijk gegeten hebben.

Op zondag trokken we er vroeg op uit omdat er volgens de hotelbaas een prachtige baai in het noorden lag waar je wel een stukje voor moest wandelen. Omdat ik inmiddels ervaren was in het wandelen in de bloedhitte en ik zei dat het vast wel mee zou vallen, begonnen we vol goede moed aan de tocht. We hadden perongeluk de verkeerde afslag genomen, maar zo kwam je er ook verzekerde een vrouw die we onderweg spraken ons. We hadden inmiddels op de weg naar de parkeerplaats al een paar schildpadden over de weg zien kruipen, maar we zouden er meer moeten verwachten op het pad naar beneden. Het was inderdaad een vrij steil pad, maar na een kwartiertje zagen we het strand voor ons opdoemen en toen konden we niet anders dan blij zijn dat we het gedaan hadden. Het strand was waanzinnig mooi en er was bijna niemand omdat het zo verscholen lag achter een bergpad. We hadden snorkels meegenomen en we hebben onder water ook heel veel mooie vissen gezien. Zelfs nog een zeester! Na een poosje waren we wel uitgezwommen en opgedroogd en zouden we weer naar boven klimmen. De terugweg zagen we weer zoveel schildpadden dat tegen de tijd dat we weer boven waren we er inmiddels 10 rond hadden zien scharrelen over het pad. Een ontzettend mooi en gaaf gezicht. De rest van de dag hebben we gewinkeld (of een poging gedaan tot omdat vrij veel dingen dicht zaten) en rond 3 uur stapten we weer in het vliegtuig naar huis. Het eerste weekend samen zat er weer op.

Op maandag zou ik gewoon gaan werken. Maar net toen we allemaal onder de douche uit kwamen en al bijna klaar waren om te gaan, kreeg ik een appje van mijn bazin dat ik vooral thuis moest blijven omdat tropische storm Gonzalo op komst was die zich zou kunnen uitbreiden tot een orkaan. We hadden geen idee wat we met dit nieuws aan moesten en toen de regen even stopten zijn we snel naar de supermarkt gegaan om genoeg water en eten in te slaan om eventueel lang thuis te kunnen blijven. Met tassen vol kaarsjes, crackers en water stonden we even later weer thuis. De rest van de dag hebben we grotendeels binnen doorgebracht, en rond half 4 hebben we de orkaanluiken rondom het huis dicht gedaan. Op internet werden we op de hoogte gehouden dat de storm rond 4 uur zou beginnen, en rond 5 uur begon het echt flink te regenen en waaien. We hebben die avond vroeg gegeten, omdat ik dacht dat de stroom wel eens uit zou kunnen vallen, en ja hoor. Een kwartier nadat we gegeten en af gewassen hadden was het ineens donker in huis. We hebben het tot 9 uur in het donker volgehouden, maar ook deze avond lagen we weer vroeg in bed. De volgende ochtend vertelde mama me dat de stroom rond een uur of 11, half 12 weer aan ging en dat toen het grootste gedeelte van de regen en wind ook al was opgehouden. Toen we de volgende dag uit het raam keken dachten we nog dat de schade wel mee viel, en vol goede moed wilden we op weg gaan naar mijn werk. Toen ik dat even checkte bij mijn baas zei ze verbaasd dat niemand de weg op mocht en dat we maar beter gewoon binnen konden blijven. Rond 1 uur s middags zijn we maar een rondje door de stad gaan rijden om te kijken hoe het erbij lag. Er waren heel veel omgevallen bomen en er waren her en der elektriciteitspalen omgevallen en golfplaten van het dag gewaaid. We hadden inmiddels geen water meer, als sinds de ochtend en dat begon zo langzamerhand wel vervelend te worden. Helaas zou het nog tot woensdagmiddag duren voordat het water weer op gang kwam. Tot die tijd konden we gelukkig bij de buren water uit een tank halen zodat we in ieder geval de wc door konden spoelen. Op woensdag kreeg ik opnieuw een berichtje dat het kantoor niet open zou gaan als er geen water was. ’S Ochtends zijn we dus maar naar de markt in Marigot geweest om te kijken of dat wel open zou zijn. Er waren wel wat kraampjes, maar een stuk minder dan normaal. Zelfs de 2^e dag na de storm waren de gevolgen dus nog steeds goed te merken in het dagelijks leven. ’s Middags mochten we weer gaan zwemmen, (als je meteen na een orkaan gaan zwemmen kun je huiduitslag krijgen doordat het zeewater heel vies is) en omdat er op kantoor nog steeds geen water was (thuis trouwens ook niet) kreeg ik van mijn baas toestemming om mee te gaan. Toen we terug kwamen van het strand begon de kraan heel voorzichtig te druppelen en rond 6 uur kwam eindelijk weer een straal water uit de kraan. Eindelijk douchen! Dat was inmiddels ook wel nodig na 3 dagen haha!

Donderdag had ik al vrij gevraagd op mijn werk om met mama en ome Theo op snorkelexcursie te gaan, dus ook die dag hoefde ik niet op kantoor te komen. We zouden op de excursie 3 onderdelen afwerken. We zouden met schildpadden snorkelen op tintamarre eiland, door koraalriffen zwemmen en daarna relaxen op pinel island. Door de orkaan was het water vrij troebel, maar al snel zagen we de eerste schildpadden op de bodem van de zee zitten. In totaal hebben we er een stuk of 6 gezien en ik had het geluk dat er recht voor mijn neus eentje naar boven kwam zwemmen om adem te halen! De koraalriffen waren ook prachtig en de laatste stop Pinel eiland was ook waanzinnig mooi om te zien. Helaas was daar alles dicht vanwege de orkaan. Na een lange maar hele mooie dag stonden we opnieuw onze koffers in te pakken. Dit keer zouden we 2 nachten gaan verblijven op Anguilla.

Op vrijdagochtend pakten we vanaf Marigot de boot naar Anguilla. Het is ongeveer 20 minuten varen. Het viel ons al snel op dat ook Anguilla getroffen was door de orkaan (het is zelfs vandaag nog steeds het gesprek van de dag) en ook hier was veel dicht doordat mensen het hotel/restaurant/winkeltje opnieuw moesten opbouwen. Dat was super jammer. Een ander opvallend weetje van Anguilla is dat men links rijdt, waardoor we het niet aandurfden een auto te huren en dus alles met een (hele dure) taxi moesten doen. We dachten even lekker te gaan shoppen, maar alles zat dicht en er was nergens een gezellige winkelstraat te bekennen, dus besloten we maar aan het strand te gaan liggen. Anguilla staat bekend om zijn hagelwitte stranden, en ook na de storm was het een prachtig gezicht, ondanks de vele rommel en takjes die er nog lagen. Het was jammer dat er zo weinig te doen was op het eiland en dat de stroomvoorziening zo onbetrouwbaar was, waardoor we de halve nacht zonder stroom (en dus airco!) zaten. We besloten om zaterdags al terug te gaan, want dan konden we daar nog lekker aan het strand liggen en daar was tenminste iets meer bedrijvigheid. Op zaterdag zouden we nog wel met de dolfijnen gaan zwemmen. Wat een bijzondere ervaring zeg! We kwamen bij een afbakening in de zee en daar zagen we ze al springen. We waren samen met een vrouw en haar dochtertje uit Canada en omdat het zo rustig was konden we met volle teugen genieten van de dolfijnen. Wat een apart gevoel van de huid van die dieren. Het is heel glad, als een binnenband van een fiets maar tegelijkertijd zit er zoveel spanning en spieren onder, bijna onmogelijk te beschrijven. We mochten ook echt zwemmen met de dolfijnen en werden voortgetrokken aan de vinnen, super leuk! Na een half uur zat ons dolfijnen avontuur erop en gingen we terug naar het hotel om de spullen te pakken. Al snel zaten we weer op de boot terug en eenmaal thuis hebben we nog lekker genoten van de laatste dagen samen.

Vandaag heb ik mama en ome Theo weer op het vliegtuig naar huis gezet, dat viel me wel iets zwaarder dan ik gedacht had! Het is heel gek om te bedenken dat ik hier nu al 7 volle weken zit en over 3 weken alweer thuis ben. Ik geniet ontzettend van mijn tijd hier en aan de ene kant zou ik heel graag langer willen blijven, maar aan de andere kant zijn hier zoveel dingen die zo onvoorstelbaar zouden zijn in Nederland (3 dagen geen water, anderhalve dag geen stroom) dat ik ook wel weer terug verlang naar Nederland met de grote overzichtelijke supermarkten, het (in vergelijking met hier) georganiseerde openbaar vervoer en gewoon de Nederlandse mensen om mee heen. Gelukkig mag ik nog 3 weekjes alle zon, alle Caribische gewoontes en de sfeer hier opnemen voordat ik weer terug ga naar het koude Nederland, want als er iets is dat ik nog totaal niet mis, is het wel de regen en de koude wind!

Zo, dat was wel weer een lang genoeg verhaal, tijd om weer eens een week echt voluit te gaan werken. Omdat de nieuwe website van het bedrijf bijna af is, is er voor mij nu veel werk te doen in het adverteren en nieuwe klanten aantrekken, zodat de tijd nog sneller gaat. Tot snel!!

Liefs

Statia

Het is alweer donderdag, de tijd begint nu echt te vliegen hier. Afgelopen weekend zijn we naar St. Eustatius geweest, door de locale bevolking ook wel statia genoemd.

Op zaterdag stonden we alweer vroeg naast onze bedjes om naar het vliegveld te gaan. Dit keer zou ik alleen met Anne gaan. Nadat we hadden ingecheckt en een broodje hadden gegeten, gingen we aan boord van het vliegtuig. Ook dit keer zaten we met ongeveer 15 mensen in het vliegtuig. De vlucht naar Statia duurde ongeveer 20 minuutjes en al snel zagen we het eiland met de vulkaan opdoemen in de verte. Na de landing haalden we snel een stempel om het land binnen te mogen en zochten een plekje om te wachten op de koffers. Als je nu denkt dat we naar een andere ruimte met een bagageband gingen, moet ik die verwachting even bijstellen, we schoven uit de rij 2 meter naar rechts en keken uit op een groot gat in de muur waar een tafel onder stond. Er kwam een mannetje aan met een steekwagen vol koffers en gooide ze via het gat in de muur op de tafel. Tot zover de bagageclaim… We zochten een taxi om naar ons hotel te gaan en als snel zoefden we over de weg naar het Kingswell Resort. Resort is misschien een beetje een groot woord voor de paar gebouwtjes die we zagen opdoemen toen de taxichauffeur stopte. We stapten uit en een oud vrouwtje van rond de 70 kwam ons tegemoet gelopen. Dit was onze hostess. Vergezeld met 2 enorme deense dogs kwam ze ons welkom heten in het hotel. Na een inspectie van de kamer, ook dit keer zonder sleutel, kregen we op het terras een kopje thee. Het hele hotel was redelijk oudbollig en hier en daar een beetje stoffig, maar de hoteleigenaren waren ontzettend aardig en ze hadden een warme douche en een goed bed, dus we zijn inmiddels al snel tevreden. Er was zelfs een zwembad, dus onze dag kon eigenlijk al niet meer stuk. Nadat we even onze spullen hadden uitgepakt zouden we naar de stad gaan om daar alle bezienswaardigheden te bekijken en daar eindelijk eens lekker te gaan shoppen voor leuke souvenirtjes en andere leuke dingen. Eenmaal in het dorp aangekomen bleken alle winkels dicht te zitten omdat de meerderheid een religie aanhangt die voorschrijft dat men op zaterdag niks doet. We konden dus niet shoppen. We liepen Fort Oranje binnen om eens goed cultuur te snuiven, maar aangezien het toeristenbureau niet open was en het fort ook niet echt heel groot was, stonden we binnen een half uur weer buiten. Bijzonder detail, in de open lucht, in het fort zaten wel contactpunten voor elektriciteit ingebouwd. Voor het geval je in het 17^e eeuws fort even je telefoon op wilde laden blijkbaar… Onderweg naar het dorp vroegen we de weg aan een man die later nederlands bleek te zijn en hij bood aan om ons een rondleiding te geven in zijn auto zodat we alles zouden zien. Ongeveer een half uur later hadden we alles gezien wat er te zien viel en besloten we uit te stappen en ergens wat te gaan eten. De man was dokter op het eiland en moest dus terug naar het ziekenhuis voor nog wat controles. Na een lekkere lunch hebben we nog wat rondgelopen in het dorp en besloten we maar weer terug te gaan naar het hotel en een beetje bij het zwembad te hangen tot etenstijd. Jammer wel van alle muggen die overal zaten, want in de 2 uur dat we aan het zwembad lagen ben ik op zn minst 25 muggenbulten rijker geworden. ’s Avonds hebben we lekker gegeten en zijn we ook lekker vroeg naar bed gegaan.

Zondag besloten we de vulkaan te beklimmen. Maar voordat we zouden gaan heb ik eerst eens met de hele familie geskypet op de verjaardag van Jacqueline, zodat ik haar ook even kon feliciteren met haar 50e verjaardag! Super leuk om iedereen weer even te zien en weer even de gesprekken van thuis te horen en vertrouwde gezichten te zien. We stonden om 10 uur aan de voet van de berg en 3 kwartier later keken we uit over de vulkaan. Het was echt een prachtig uitzicht en dat maakte het lastige lopen het meer dan waard. Dit was totaal niet te vergelijken met de wandeltocht op Saba, omdat het daar alleen maar trappen was en we op Statia een soort slingerend door het bos omhoog moesten lopen naar de vulkaan, waar we geregeld over boomstronken en stenen heen moesten klimmen om onze weg te vervolgen. Aan de top bleek dat we nog verder naar onder konden, helemaal de vulkaan in, maar er werd aangeraden dat alleen met een gids te doen, omdat men daar normaal gesproken klimspullen bij gebruikte om niet uit te glijden of te vallen. Wij bleven dus maar verstandig bovenaan de vulkaan staan. Omdat de vulkaan al tijden als “slapend” word bestempeld, was de hele binnenkant van de vulkaan begroeid met prachtig groen bos. Erg indrukwekkend om te zien. Na een kleine pauze bovenaan de berg begonnen we aan de terugtocht. Toen we weer beneden waren besloten we naar Zeelandia te gaan, dit is het strand waar 4 schildpadsoorten hun eieren leggen, en aangezien het officieel nog nestseizoen is hoopten we een glimp op te vangen van een schildpad. We waren alleen even vergeten dat het midden op de dag was en zoals eigenlijk elke dag hier rond de 30 graden, dus kleine kans dat die schildpadden zouden komen. Na een poosje gingen we dus maar weer terug naar het dorp om weer te lunchen en te kijken of de winkels nu wel open zouden gaan. Maar helaas, alles zat helemaal dicht. Rond een uur of 3 kwamen we dus weer aan bij ons hotel waar we lekker nog even in de zon hebben gelegen voordat we om half 6 weer naar het vliegveld gebracht werden om terug te gaan naar Sint-Maarten. Moe maar voldaan kwamen we rond 7 uur weer aan op Sint-Maarten en pakten we een taxi naar huis.

De rest van de week heb ik gewoon weer gewerkt, alhoewel het internet een paar dagen zo traag was dat ik nauwelijks iets heb kunnen doen. Mijn opdracht voor school is inmiddels bijna voor de helft klaar en ik heb er wel vertrouwen in dat het ook een goed verslag is. Als het goed is ga ik vandaag verhuizen naar een ander appartement, omdat mama en ome Theo morgen komen! Gelukkig kon ik op mijn werk vrij krijgen voor morgen, zodat ik ze van het vliegveld kan ophalen! Dit weekend staat er meteen een tripje naar St. Barths op het programma om mama en ome Theo ook een kans te geven mee te gaan in een gammel klein vliegtuigje en meteen wat meer van de andere eilanden te zien. Volgende week dus zeker meer!

Liefs

Ziplinen and Grand Case

Het is alweer donderdag, de tijd vliegt! Tijd voor een verhaaltje over de afgelopen week, maar vooral het afgelopen weekend.

Vorige weekend zijn we naar de Lottery farm geweest. Je kon daar ziplinen. Aangezien ik aan het begin echt dacht dat ik het heel eng zou vinden, en omdat we inmiddels wel een klein beetje op het geld moeten letten (eind van de maand enzo) kozen we voor de normale ziplinen. We waren trouwens ook te laat voor het extreme ziplinen, maar de naam zorgde al voor genoeg zenuwen dat ik dat waarschijnlijk toch niet gedaan had. Nadat we ons eenmaal hadden ingeschreven voor het ziplinen gingen op zoek naar de plaats waar het allemaal begon. Dat was gelukkig redelijk dicht bij, dus we hoefde niet eerst helemaal de berg op te klimmen. We kregen wat uitleg over wat we precies gingen doen en toen werden we vastgesnoerd in een tuigje dat ons veilig moest houden. Het leek zo weinig, een paar bandjes om je middel en benen en daar moest je dan veilig aan blijven bungelen, zo’n 4/5 meter boven de grond. Toen we alle 3 vastgesnoerd waren en we konden beginnen kwam er tot mijn verbazing een ventje van een jaar of 8 aan die blijkbaar met ons mee zou gaan om het voor te doen, omdat de man die ons in het tuigje gehesen had voor ons de foto’s zou maken. Nou dat was wel even een flinke deuk in mn zenuwen, ik bedoel als een ventje van 8 het kan, dan moest ik het ook wel kunnen! We begonnen aan de klim over touwbruggen, ladders en boomstronken die tussen bomen gespannen waren. Na een paar bruggen kwam dan het eerste touw waar we aan moesten hangen en ons zo verder moesten laten glijden. Nou, de zenuwen sloegen toen wel redelijk toe moet ik zeggen. Gelukkig ging alles goed en was het maar een meter of 10, die eerste zipline. Toen ik de eerste eenmaal had overleefd waren de zenuwen totaal weg en kon ik vrolijk verder gaan met het parcours. Binnen no-time stonden we alweer voor de laatste zipline, dit keer eentje van een meter of 30/40 helemaal naar de andere kant. Wat een heerlijk gaaf gevoel als je eenmaal je zenuwen kwijt bent en zo ver boven de grond aan een touw naar de overkant sjeest! Na ongeveer een uurtje stonden we allemaal weer met beide benen op de grond en zat het zipline avontuur er al weer op. We hebben op de lottery farm nog wat gegeten en daarna zijn we weer begonnen aan de terugreis.

Zondagochtend heb ik eerst maar eens lekker uitgeslapen. Rond een uur of half 1 gingen we naar het strand. We kozen dit keer voor een strand aan de franse kant, Grand Case. Het was een heel lang strand, met voor alle cafeetjes en eettentjes stoelen waar je op kon liggen als je iets bij dat tentje bestelde. We hebben de hele middag lekker in de zon liggen niksen, af en toe het helderblauwe water in om af te koelen en een beetje te zwemmen en dan weer lekker op je strandbedje opdrogen en relaxen. Heerlijk leventje zo! Rond 6 uur ging de keuken weer open en heb ik echt een enorme steak gegeten. Tonnetje rond en met de buik vol zijn we toen weer terug gereden naar Pointe Blanche en konden we rond 9 uur ons bedje weer in duiken om wat nieuwe energie op te doen voor de lange werkweek.

Voor dit weekend staat een tripje naar St. Eustatius gepland, dus ik hoop dat ik volgende week weer een mooi verhaal kan vertellen!

Liefs

Seatrek en strand

Lieve allemaal,

ten eerste wil ik iedereen bedanken voor alle lieve en leuke reacties die ik heb gehoord op mijn verhalen! ontzettend leuk dat jullie mij volgen en met me "mee" reizen.

Afgelopen week had onze buurman ons uitgenodigd om mee te gaan op een excursie waar je over de zeebodem mocht lopen. Op zaterdagochtend 9 uur stonden we klaar om te vertrekken. Met de boot gingen we naar een baai waar een aantal huisjes op het water dreven, dit was de tikihut en de seatrek. Omdat we met een vrij grote groep waren, werden we opgesplitst en mochten wij eerst snorkelen en ging de andere groep eerst over de zeebodem wandelen. Het water was echt onwaarschijnlijk helder, je kunt daar helemaal naar de bodem kijken. Echt waanzinnig mooi! We hebben daar eerst ongeveer een uur gesnorkeld en toen mochten we ruilen en was het onze beurt om over de zeebodem te lopen. Ik moest op een trap gaan staan en toen plaatsten ze een helm op mijn hoofd die redelijk zwaar was, ongeveer 15 kilo. Dan ga je meteen onder water en moest je van de trap af klimmen naar de bodem. Je ging ongeveer 6 meter diep, dus het was best een redelijke klim naar beneden. Onder aan de trap werd je stevig vastgepakt door een duiker die mee ging voor de veiligheid en op de grond neergezet. Doordat de helm een beetje vierkantig was, was het ook heel moeilijk om in te schatten hoe ver je van iets af was, je zag dus onderwater allemaal een soort marsmannetjes die probeerden de railing te vinden en ongeveer een halve meter ernaast zaten.... We moesten in een treintje achter elkaar lopen en daar gingen we dan over de bodem! onderweg zagen we allemaal visjes voorbij zwemmen. De duikers die mee waren in geval van nood maakten veel foto's onderweg, zodat ook de mensen zonder onder water camera een aandenken konden halen. Bij het einde kreeg iedereen ook nog een handje vol visvoer om de vissen te voeren. Mijn god, dat was wel eng, ineens kwamen er super veel vissen op je af gezwommen, en ze beter in je hand en vingers om allemaal een beetje voer te kunnen krijgen! Daarna was de tour onderwater afgelopen en gingen we weer naar boven. Eenmaal boven mochten we nog even naar de tikihut, omdat het officieel niet onderdeel van de tour was, maar omdat wij die buurman kenden mocht het wel. Eenmaal lekker in het zonnetje met een cocktail zijn we zelfs nog even in slaap gevallen. Al met al was dit ook weer een ontzettend mooie ervaring.

Zondag hebben we het echt heel rustig aan gedaan. Eerst lekker lang uitslapen, en rond een uurtje of 1, half 2 richting het strand om nog even verder te slapen. Ook dit keer zijn we naar mulletbay geweest. Heerlijke relaxte middag dus weer!

Daarna moest ik weer een hele week werken, waarin ik steeds meer idee krijg wat ik moet doen met de dingen die ik van school aangereikt heb gekregen en mijn eindopdracht steeds meer vorm begint te krijgen. Maar gelukkig is het nu weer weekend!!

Volgende week dus meer verhalen :)

Liefs xx

Saba, "The unspoiled Queen"

Dit weekend zijn we naar Saba geweest. Het was een ongelofelijke ervaring. Ik ging samen met Anne en Sascha. We hadden een vlucht geboekt vanaf het internationale vliegveld van Sint-Maarten, zaterdag om kwart over 8 in de ochtend. Vroeg opstaan dus. Rond 7 uur kwamen we aan op het vliegveld waar we incheckten om onze boardingpassen te krijgen. Daarna hebben we nog een broodje gegeten en zijn we door de douane gegaan. Rond kwart voor 8 waren we klaar en zaten we bij de gate te wachten om aan boord te mogen. Ik weet niet precies wat ik verwacht had van een relatief kleine vlucht, maar op het vliegveld zaten we samen met nog ongeveer 10 andere mensen te wachten. 8 uur mochten we naar het vliegtuig lopen. Het was echt een heel klein vliegtuigje, waar mensen nog snel even de dagelijkse kranten inlaadde voor vertrek. We kropen bijna het vliegtuig en en toen iedereen zat (14 mensen) kwam de piloot ook aan boord. Ook hij kroop tussen de stoelen door om bij de cockpit te komen. Ongeveer een kwartier te vroeg gingen we dus weg. Op naar Saba

Ongeveeer 15 minuten later zagen we een eiland in de verte opdoemen met een prachtige groene berg, Saba dus. Na een vrij heftige landing (Saba heeft de kortste landingsbaan ter wereld!!) kwamen we veilig aan op (nog steeds) Nederlands grondgebied. Er was niet echt sprake van een luchthaven, er was een doorgang met een hokje voor de douane, met daaraan vast een cafe, en dat was de luchthaven van Saba. Nadat we een stempel kregen zodat we het land binnen mochten, gingen we op zoek naar een taxi die ons naar ons hotel kon brengen. We hadden voor de nacht geboekt bij het Ecolodge hotel, midden in het oerwoud. We zaten ongeveer een kwartiertje in de taxi en toen werden we aan het eind van de weg gedropt met de mededeling dat we er waren... Er stond een bord die de wildernis in wees, dus begonnen we die kant op te lopen. Na ongeveer 5 minuten over een soort uitgesleten pad door het gras kwamen we aan bij het ecolodge hotel. Ze hadden dus gelijk toen het Ecolodge op de website al aangaf dat men licht moest reizen... We moesten wel even wachten, want er was op dat moment niemand in het park (er zijn ongeveer 15 huisjes beschikbaar verspreid door de jungle) want het was pas sinds kort weer geopend. Keith, de jongen die het hotel nu runde, bracht ons naar het huisje. Ik verwachtte dat we een sleutel zouden krijgen, maar nee hoor, een schuif op de deur scheen genoeg te zijn om het huisje af te sluiten. We hadden een wc dat op een composthoop eindigde en een douche die verwarmd werd door propaan, maar dat hadden we er wel voor over, want we zaten prachtig midden in de natuur! Het was zelfs zo dat als we onder de douche stonden, we een soort staldeur open konden zetten (alleen het bovenste deel dan) en dan uitzicht hadden over de bananenbomen en andere tropische planten, echt alsof je midden in de wildernis douchte.

Na even onze spullen uitgepakt te hebben zjin we via de mount Scenery trail weer naar beneden gelopen naar het dorp. Daar hebben we een taxi gezocht om ons op het eiland rond te leiden. Voor 20 dollar per persoon bracht deze taxichauffeur ons langs alle bezienswaardigheden die het kleine (16km2) eiland ons te bieden had. Ik had een marco polo boekje van de antillen bij me, dus konden we zo een beetje bijhouden of we ook alles zouden zien. We hebben de hele ochtend echt prachtige dingen gezien, een prachtige kerk waarvan het dak helemaal beschilderd was, de typische sabaanse huisjes waarvan men verplicht is dezel minstens 1x per jaar helemaal wit, en de daken helemaal rood te schilderen, de medische school, het gouverneurshuis, alles hebben we gezien. Daarna nam de taxichauffeur ons mee terug naar het vliegveld, waarachter een heel lavalandschap lag dat uitliep naar de zee. Hij heeft ons helemaal naar beneden geleid en ons waanzinnig gave dingen laten zien. Zo waren daar allemaal kleine inhammen in het lavagesteente waarin zich poeltjes water hadden gevormd, sommige volledig in beslag genomen door zee-egels, anders heel ondiep en lekker warm. Hij nam ons ook mee naar een poeltje met zeewater dat diep genoeg was om te zwemmen, en aangezien we inmiddels aardig bezweet waren van het lopen, gaf hij ons de tijd om even bij te komen en te zwemmen. Het was een hele aparte ervaring om eigenlijk in een soort poeltje letterlijk naast de zee te zwemmen. Als de golven wat hoger werden spoelde het koudere zeewater naar binnen in dat poeltje en zorgde voor nog meer verkoeling. Nadat we het lavalandschap hadden verlaten was de tour ook afgelopen. We zijn toen weer terug gegaan naar het hotel, omdat het s nachts erg donker word hier (maar het word om 7 uur s avonds al pikdonker) en we niet zoveel zin hadden om in het donker nog door de jungle te moeten lopen. We lagen dus al redelijk vroeg in bed, wat goed uit kwam omdat we de volgende dag de Mount Scenery trail wilden bewandelen.

De volgende ochtend gingen we ongeveer half 10 op pad om de berg te beklimmen. 877 meter hoog en 1064 treden. Aan het begin liepen we nog stevig door vol goede moed, maar naar ongeveer een half uur lopen waren we drijfnat van het zweet. De trappen waren erg steil en heel verschillend van elkaar, zodat het heel zwaar was. We hebben elkaar er redelijk doorheen moeten slepen, want ergens ongeveer een kwartier van de top konden we echt niet meer, Anne en ik waren al een paar keer uitgegleden op de tredes die bedekt waren met mos en dus super glad, en we waren moe en hadden het heet. Gelukkig zijn we doorgegaan want het voelde echt heel gaaf om daar helemaal bovenop te staan en het bereikt te hebben. Mount Scenery, het hoogste punt van het koninkrijk der Nederlanden. Helaas was het ontzettend mistig aan de top en konden we dus niet het spectaculaire uitzicht zien waar ze het op internet en in het reisboekje over hadden. Gelukkig was de terugtocht een stuk gemakkelijker lopen omdat we inmiddels wisten hoelang het zou duren en we naar beneden moesten. Ongeveer een uur later kwamen we weer in het dorp aan waar we bij het natuurwinkeltje ons certificaat van het beklimmen op konden halen. Een leuke herinnering aan onze tocht! De rest van de dag hebben we in het dorpje doorgebracht en rond 3 uur zijn we terug gegaan naar ons huisje bij het Ecolodge hotel om nog even snel te douchen en om te kleden en onze spullen te pakken voor de terugreis. Op het vliegveld hebben we opnieuw een stempel gehaald om het land weer uit te mogen en konden we het kleine vliegtuigje weer in klimmen voor de terugreis van een kwartier naar Sint-Maarten. Volkomen uitgeput maar wel voldaan kwamen we vervolgens rond 6 uur aan op de luchthaven van Sint-Maarten. Eenmaal thuis ben ik lekker mn bedje in gedoken om slaap in te halen van het drukke weekend. Het was echt ongelofelijk mooi en een hele bijzondere ervaring. Saba kan men met recht "the unspoiled Queen" noemen, zoals de lokale bevolking doet.

De rest van de week heb ik weer gewerkt en voor dit weekend staat voor zaterdag een wandeling over de zeebodem gepland en voor de rest lekker relaxen om even bij te tanken voor opnieuw een drukke werkweek. Volgende week hierover dus meer!

Liefs!

Week 2

Na mijn laatste verhaal zijn we inmiddels al weer bijna een week verder. Tijd voor een nieuwe update.

Afgelopen zaterdag ben ik samen met Anne naar de markt in Marigot geweest, op het franse deel van Sint-Maarten. Van mijn collega hoorde ik dat de markt het leukst was als je er vroeg zou zijn, dus om kwart over 7 gingen we op pad. Toen we er rond kwart voor 8 kwamen zagen we meteen waarom. Er waren overal een soort overdekte marktplaatsjes met gemetselde toonbankjes waarop lokale mensen verse vis en groentes verkochten. We hadden geluk dat we er zo vroeg waren, want een half uurtje later was alle vis verkocht en waren alle kopers ook al weer verdwenen. Naast de markt in de huisjes was een markt met hebbedingetjes, souvenirs en kleding. Deze was alleen nog aan het opbouwen, omdat ze daar eigenlijk stonden voor de toeristen en de toeristen meestal niet om 8 uur al komen. We werden dan dus ook een beetje raar aangekeken dat er meisjes rondliepen die ze toch wel voor toerist aanzagen, maar er toch al zo vroeg waren. Anne en ik besloten toen om eerst maar even ergens wat te gaan eten en te wachten totdat de kraampjes een beetje opgebouwd waren.

Rond een uurtje of half 9 was de markt klaar en hebben we daar nog leuke souvenirtjes en cadeautjes voor thuis gekocht. Vervolgens zijn we een beetje in de buurt gaan rondlopen en kwamen we bij een winkelcentrum. Het leek heel westers, en toen we binnen kwamen zagen we ook meteen waarom, een gemiddeld tshirtje kostten in de winkels al gauw 150 euro. Toch maar niet.... We hebben nog een poosje door de straten van Marigot gelopen om terug te komen bij het punt van waar de busjes vertrokken naar Philipsburg en rond 12 uur waren we weer bijna thuis. S middags hebben we nog aan het zwembad gelegen bij het appartementencomplex en niet zoveel meer gedaan.

Zondag ging Sascha ook mee en zijn we met zn 3e naar Mullet Bay gegaan. Mullet Bay is echt een prachtig strand met helblauw water en bijna wit zand. Langs het strand staat een eettentje met echte antilliaanse vrouwen die voor een paar dollar een complete maaltijd voor je klaar maken. We hebben de hele dag lekker op het strand gelegen en gezwommen, want we wisten dat we de volgende dag weer aan de bak zouden moeten.

Maandag begon de werkweek weer. Gelukkig was dit een week met leuke dingen om naar uit te kijken. Mijn collega Yunice was dinsdag jarig en dat zouden we woensdag met het kantoor gaan vieren door uit lunchen te gaan. We zijn gaan lunchen bij 3 Amigo's. Het was ontzettend gezellig en het is ook wel heel leuk om je collega's buiten het werk te zien (hoewel het natuurlijk eigenlijk gewoon tijdens het werk was). We gingen om half 12 van kantoor weg om te gaan lunchen en we waren rond 4 uur terug op kantoor. Gezelligheid kent geen tijd zullen we maar zeggen. Het is heel leuk om te zien dat mensen hier wel echt de tijd nemen om iets te gaan doen met of voor elkaar. Terug op kantoor moest er nog een uurtje gewerkt worden en toen was de week alweer half om.

Voor het weekend hebben we een tripje naar Saba gepland. Samen met Sascha en Anne vliegen we zaterdagochtend naar Saba, hebben we een overnachting en vliegen we zondag weer terug. Ik heb er enorm veel zin in en ik ben zo benieuwd hoe het daar is!! Daarover dus volgende week zeker meer!

Heel veel liefs!

p.s. Ik kan via deze site heel moeilijk foto's uploaden, dus voor foto's van alles graag op facebook kijken :)

De eerste week

De kop is eraf. Vrijdag 29 augustus kwam ik aan op Sint-Maarten, klaar om te beginnen met een stage van 10 weken. Ik werd van het vliegveld opgehaald door een taxi, om vervolgens naar het appartementencomplex gebracht te worden waar ik tijdens mijn stage woon. Het was ongeveer 20 minuutjes rijden en er was meer verkeer op de weg dan ik zou verwachten van een eiland als dit. Volgens de taxichauffeur kwam het extra verkeer doordat het "Election day" was, de dag waarop iedereen in Sint-Maarten naar de stembus ging om een nieuwe regering te kiezen.

Eenmaal aangekomen op het appartementencomplex kreeg ik een kamer en kon ik beginnen met uitpakken. Gelukkig is mijn kamer vrij groot! Net toen ik klaar was met het uitpakken van mijn koffer kwam ik nog een nederlands meisje tegen. Met haar en het meisje dat een uur later aankwam ben ik boodschappen gaan doen. Op zoek naar een supermarkt dus! De dichtsbijzijnde redelijk grote supermarkt lag op ongeveer 15 minuutjes lopen. Met alle boodschappen voor de eerste dagen gingen we weer op pad naar huis. Die dag hebben we eigenlijk niets meer gedaan.

Op zaterdag zijn we naar Philipsburg gelopen om de stad te verkennen. Het begin van de stad ligt iets verder dan de supermarkt, dus we waren er zo. We hebben een paar uur in de stad gelopen en gewinkeld en daarna zijn we weer naar huis gegaan om bij het zwembad te liggen.

Zondag zijn we met nog een nederlandse stagiaire naar Maho geweest. Dat is het strand dat bekend is geworden doordat het voor het vliegveld ligt en dat betekend dat wanneer er vliegtuigen aankomen op het vliegveld van Sint-Maarten, ze heel vlak over het strand vliegen, wat ontzettend gaaf is om te zien. Het water in Maho was zo ontzettend mooi blauw! We hebben heerlijk gezwommen en op het strand gelegen. Langs het strand stonden een aantal eettentjes waar we s middags gegeten hebben en cocktails gedronken hebben. En rond een uur of 5 ben ik met een lokale bus weer naar huis gegaan. Er is hier niet echt sprake van openbaar vervoer. Er rijden ontzettend veel personenbusjes rond met bordjes voor de autoruit met plaatsnamen. Als je je hand opsteekt, stoppen ze langs de kant van de weg, en mag je voor 2 dollar meerijden naar de aangegeven plaats. Met de lokale bus ben ik dus terug gegaan naar het appartement.

Van maandag tot vrijdag heb ik gewerkt op mijn stage. De stageplaats is echt heel erg leuk en ik krijg van mijn bedrijf heel veel vrijheid om mijn tijd zelf in te delen, zolang ik aan het eind van de week maar een opdracht af heb. Je kunt wel echt merken dat je niet in nederland bent. Deze week was er een brand in het centrale centrum van de internet provider en hadden we anderhalve dag geen internet. Aangezien ik op mijn stage vrij veel het internet moet gebruiken om dingen op te zoeken, mocht ik van het bedrijf eerder naar huis, omdat er nu dus toch niks te doen was. Verder heeft het donderdag best wel hard geregend, en dat zorgde ervoor dat de stroom die dag 2x uitgevallen is. De eerste keer duurde de stroomstoring ongeveer 20 minuten, waardoor je alweer niks kon doen. De tweede keer was het relatief snel opgelost, binnen 10 minuten konden we weer aan het werk. De rest van de week is heel soepel verlopen, en nu heb ik eindelijk weekend!

liefs